Contextueel

De contextuele benadering is niet de zoveelste nieuwe trend van hoe we naar kinderen en gedrag kunnen kijken.
Het is simpelweg een beschrijving van wat zich in het leven en in het omgaan met het leven afspeelt. Het gaat over welke manieren kinderen, volwassenen en gezinnen ontwikkelen om daarmee om te gaan.

Voor veel mensen is het daarom ook direct herkennen. Het roept een gevoel op van ‘dit wist ik eigenlijk al’. En juist deze eenvoud is de unieke kracht van deze benadering.

In de contextuele benadering zien we het kind niet als een op zichzelf staand iemand, maar in de lijn van de generatie. Het kind is onlosmakelijk verbonden aan de ouders, grootouders en andere familierelaties.

Mensen en dus ook kinderen hebben het nodig zich verbonden te weten met betekenisvolle anderen.
Met verbondenheid bedoelen we: je gezien en gekend weten en van daaruit genoeg vrijheid en vertrouwen hebben om zelf van betekenis voor anderen te kunnen zijn. De belangrijkste bron van verbondenheid ligt in het gezin en met name bij de ouders. Van daaruit kan een mens zich ook met anderen verbinden.

Ieder kind wordt gevend geboren. En ieder kind mag ook ontvangen. In de contextuele benadering kijken we naar de balans tussen geven en ontvangen. Op welke manier geeft het kind en wordt dat ook gezien? Wat krijgt het kind terug?

Daarnaast speelt loyaliteit een belangrijke rol. Aan wie ben je loyaal en hoeveel ruimte biedt je omgeving hiervoor? Soms komt de loyaliteit onder druk en heeft een kind het gevoel te moeten kiezen, bijvoorbeeld tussen de ouders.